Dr. Vijai S Shankar MD. PhD

India Herald

Houston, USA

25 februari 2009

 

 

 

‘Vriendelijke vijanden’

 

De meeste mensen verlangen ernaar een familie te hebben - een ideale familie die in de ogen van iedereen benijdenswaardig is. Maar wat is een ideale familie en bestaat er ergens op de wereld een familie die zo genoemd kan worden? Een ideale familie is een familie waar liefde en harmonie de boventoon voeren, maar bestaat zo’n familie wel waar ruzies en beschuldigingen niet voorkomen? Nee, die bestaat niet, want waar idealen nagejaagd worden komen ook de ruzies en de beschuldigingen voor die inherent zijn aan het streven naar perfectie, en iedere familie is onafgebroken op zoek naar één of ander ideaal.

 

Kinderen groeien op en dromen over hun eigen familie, de familie waarbinnen ze geboren zijn daargelaten. Net als met al het andere in het leven komt ook het ontstaan van families voor rekening van het leven zelf, maar de mens denkt dat hij zijn familie sticht en moet beschermen en onderhouden. Er is niets mis met deze gedachte, maar de vraag is of het waar is. Het is nodig dat de mens begrijpt wat een familie is en zich daar niet over vergist, maar de mens gelooft dat hij het al weet.

 

Ieder mens vindt zijn familie, familienaam en stamboom belangrijk. Als een mens uit een vooraanstaande familie komt geeft hem dat een trots gevoel; hij ziet dan ook graag dat zijn familie aanzien heeft en doet er alles aan om dat te bewerkstelligen. Dit is de reden waarom hij naar macht en prestige verlangt, opdat men zich zijn familie zal herinneren als hij overleden is. Ieder mens wenst dat zijn naam na zijn dood wordt onthouden, maar hij realiseert zich niet dat hij niet zal kunnen nagaan of dat ook gebeurt. Het is niettemin de overtuiging en de trend die ieder mens blind volgt.

 

De eer van de familie is traditiegetrouw van vitaal belang voor de mens. Hij deinst er zelfs niet voor terug om familieleden en vrienden te doden om de eer van zijn familienaam te beschermen. Maar is het niet eerloos om een familielid te doden? Toch verblindt traditie de mens; het zet hem aan tot razernij en onlogisch gedrag, louter voor de eer van een naam – een familienaam. Het lijkt alsof het leven vervangbaarder is dan een naam. Dagelijks gekibbel binnen een familie is acceptabel en wordt niet als oneervol beschouwd.

 

Ruzies komen we in elk huis tegen en hun variatie en intensiteit hebben een spectrum. In sommige huishoudens zijn ruzies aan de orde van de dag, terwijl ze in andere slechts incidenteel voorkomen. We vinden ze niettemin in elk huishouden terug, of men religieus is of niet. De aan- of afwezigheid van ruzies in families is dus niet afhankelijk van de aan- of afwezigheid van religie. Ruzies of verschillen van mening, wat eigenlijk subtiele ruzies zijn, vinden overal plaats waar familieleden elkaar treffen: festiviteiten, vakanties, religieuze evenementen, op het strand, een picknick of tijdens het winkelen. De dagelijkse school onder leiding van de moeder wordt gemanaged als een militaire operatie. Om het kind of het leger van kinderen in het gelid te houden geeft de moeder luidkeels maar tevergeefs de ene order na de ander. Elk mens droomt van een harmonieuze familie, maar het is voor zover hij dat kan nagaan bij een droom gebleven.

 

Tradities en culturen laten verschillende familiewaarden zien, maar voor iedere familie zijn de eigen waarden superieur en juist. Dit houdt in dat elke familie wil dat hun waarden gerespecteerd worden, wat deze waarden ook mogen zijn, want ze zijn juist voor de betreffende familie. Je waarden aan iemand anders opleggen is dictatoriaal en een schending van andermans vrijheid; het vindt niettemin in ieder huishouden plaats. Variatie is eigen aan het leven en alle expressies van het leven dienen door iedere religieuze man of vrouw gerespecteerd te worden.

 

Elke familie gaat ervan uit een liefhebbende familie te zijn; men gaat naar de kerk, tempel of een andere gebedsplaats. Maar kunnen de leden van deze families wel eerlijk zeggen dat ze nooit ruzie maken, want ze bezoeken immers het huis van God? Je zou kunnen zeggen dat ruzie een teken van liefde is en dat het in elke familie voorkomt. Maar dat zou alleen maar betekenen dat noch de betekenis van liefde noch die van familie op de juiste wijze begrepen is.

 

Een man en een vrouw groeien op om een echtpaar te worden. Ze zijn gelukkig als ze elkaar ontmoeten en tot aan de trouwdag staat elk aspect van menselijk gedrag in bloei. Maar langzaam maar zeker erodeert de bloei, elke dag een beetje, om spoedig plaats te maken voor boosheid, jaloezie, afkeer en onsympathiek gedrag naar elkaar toe. De momenten van liefde en harmonie komen steeds minder voor en men begint elkaar zelfs te ontlopen. De afstand tussen getrouwde mensen neemt alsmaar toe en het duurt niet lang tot hun liefde voor elkaar door een muur van woorden gescheiden wordt. En je vraagt je werkelijk af of dit wel liefde of een familie is.

 

Elke familie houdt ten behoeve van de gemeenschap de schijn op dat ze gelukkig zijn en dat is de reden waarom mensen elkaar tijdens sociale gelegenheden opzoeken - om te laten zien hoe solidair en liefdevol ze wel niet zijn. Maar is deze liefde en solidariteit wel oprecht? Dit is de vraag die ieder mens zichzelf zou moeten stellen. Er bestaat in het leven niets wat rechtgezet hoeft te worden; aangezien de wereld een manifestatie van het leven is, is alles precies wat het moet zijn en waar het moet zijn. De show vindt plaats, zodat de mens kan inzien of het echt is of niet, en een familie werkelijk een familie kan zijn in plaats van een verzameling vriendelijke vijanden onder één dak, zoals overal in de wereld te zien is.

 

Hypocrisie regeert elke familie: men heeft een glimlach klaar voor de vreemdeling, het familielid en een vriend, terwijl diep van binnen ook haat in meer of mindere mate aanwezig is. Soms is zelfs de glimlach ver te zoeken en wordt de haat expliciet en in niet mis te verstane bewoordingen geuit. En je kunt je alleen nog met verbijstering afvragen: is dit een familie? Het lijkt alsof het woord vertrouwen in niet één familie bestaat, want ieder familielid wordt beschouwd als iemand die de potentie heeft om iets verkeerds te doen, waardoor de sfeer in het huis in meer of mindere mate door onderlinge twijfel wordt bepaald. Kun je daar waar twijfel bestaat van een familie spreken? Dit gebeurt omdat de mens denkt dat het leven door zijn toedoen plaatsvindt en hij nog tot het inzicht moet komen dat het leven simpelweg gebeurt. Het gebeurt op een illusoire manier die hij voor echt aanziet.

 

Naarmate de jaren verstrijken en het aantal familieleden toeneemt, neemt ook de spanning in de familie toe. Er hangt een spanning in de lucht - een luchtbel die louter door het uitspreken van een woord, gedachte, wens of verlangen uiteen kan spatten. De man in het huis heeft altijd gelijk, terwijl de kinderen dat nooit hebben. Hij vergeet dat hij zelf kind is geweest, maar hij is niettemin uitgegroeid tot een man die gelijk heeft. Als dat zo is, zullen de kinderen dan ook geen gelijk hebben als ze opgroeien, terwijl er niets mis is met wat er schijnbaar fout gaat tijdens de kindertijd? Zouden alle dingen die tijdens de kindertijd fout gaan niet van voorbijgaande aard zijn om in elke volgende levensfase weer op te duiken? Kan een mens in alle eerlijkheid bewijzen dat hij, omdat hij tijdens zijn kindertijd altijd gelijk had, als volwassene ook altijd gelijk heeft? Nee, dat kan hij niet, en een dergelijk mens bestaat ook niet, want de geest is dualistisch, zodat elk mens tot aan zijn dood meerdere malen goed of fout zal zijn.

 

Kan de man van welk huis dan ook beweren dat hij nooit fout zit? Zo ja, hoe fout kan een fout van een kind dan zijn? Alleen als de man van het huis er zeker van is dat hij als volwassene nooit fout zit, zou hij, ongeacht de situatie, zijn kinderen erop kunnen attenderen dat ze fout zitten of geen fouten zouden mogen maken. Het is nodig dat de mens nauwlettend gadeslaat hoe het leven stroomt. Doet hij dat niet, zal hij altijd onder de guillotine van goed of fout liggen. Het is nodig dat hij erop vertrouwt dat het leven een enkelvoudige stroom is waarin goed en fout niet bestaan, en niet afgaat op zijn geest die bedoeld is om te denken dat het leven uit een reeks van goede of foute gebeurtenissen bestaat. Dit stelt de mens in staat om het leven te leven en ook om anderen in de familie te laten leven.

 

Naast ruzies komen we in elk huishouden ook beschuldigende vingers tegen en dat wordt als normaal gedrag gezien. Kan dat wel, iemand beschuldigen en toch voor ‘normaal’ doorgaan? Als God overal is zou dat inhouden dat Hij als alles en iedereen verschijnt. Is het dan niet zo dat we met elke beschuldiging in feite God beschuldigen? Staat liefde toe om te beschuldigen? Alleen een oppervlakkige geest beschuldigt. Een juist inzicht in liefde zou beschuldigingen uitsluiten en elke situatie omarmen, ongeacht wat er zou gebeuren.

 

In elke familie gaan alledaagse situaties gepaard met spanningen waarbij je kunt wachten op escalaties. Elk lid van de familie doet vreselijk z’n best om de luchtbel genaamd ‘familie’ niet uiteen te laten spatten, of anders gezegd, om de familie niet uiteen te laten vallen. Maar men is al gescheiden van elkaar, want ieder familielid kent alleen zijn of haar eigen geest en alleen wat zijn of haar geest zegt is voor hem of haar juist en aanvaardbaar, en niet wat een andere geest zegt. Aangezien iedereen zijn eigen gedachten heeft is spanning binnen de familie onvermijdelijk, wachtend om te escaleren, en dat gebeurt dan ook. Tenzij de mens inziet dat een familie een verzameling levende wezens is die onder één dak samenwonen, niet omdat ze daarvoor gekozen hebben maar omdat het hen is overkomen, kan er geen sprake zijn van liefde en harmonie.

 

Elke familie opereert als een ‘correctiecentrum’ voor kinderen alwaar hun gedrag onafgebroken door volwassenen wordt gemonitord. Ieder gedraginkje wordt opgemerkt en als het acceptabel is, is de familie blij; zo niet, dan breekt de hel los en wendt men zich tot plaatsen waar men terecht kan voor goddelijke interventie en begeleiding om herhaling te voorkomen. Niemand wordt gecorrigeerd in het leven, en de gang naar een gebedsplaats is slechts een oefening in hoop en geruststelling en geen blijk van aanvaarding van God als de almachtige. Wees geduldig – uiteindelijk komt alles goed, mits dat de bedoeling is, en als dat niet de bedoeling is zal het ook niet gebeuren. Ieder wezen is in ieder moment zo perfect als perfect kan zijn, want hij of zij is een product van het leven, en het leven maakt geen vergissingen in haar manifestatie.

 

Ook dieren vertonen agressief, passief, prettig en speels gedrag en zijn zich daar noch van gewaar noch weten ze dat ze zo doen. De mens gelooft dat ze dat wel weten omdat hij zich ook zo gedraagt; althans, dat gelooft hij. De mens is een verfijnd dier en het leven stroomt voor hem hetzelfde als voor planten en dieren, dat wil zeggen zonder tijd of gedachte. Het leven doet het voorkomen alsof de mens de spreker, denker en doener is, terwijl hij dat niet is, en dit is de illusie die erop wacht om begrepen te worden.

 

Het leven stroomt voor ieder lid van de familie slechts op één manier en de geest heeft daar op geen enkele wijze controle over. Het leven transformeert spontaan, oncontroleerbaar en onvoorspelbaar en hoewel het tegendeel waar lijkt te zijn is de geest op geen enkele wijze bij machte om het leven te controleren of te beheersen. Dit is de intelligentie van het leven: het doet het voorkomen alsof de mens een individu is met de capaciteit om te spreken, te denken en te doen, terwijl hij die capaciteiten niet heeft. Het leven is een optische en auditieve illusie van licht en geluid, een miraculeuze manifestatie van energie of God.

 

Solidariteit binnen een familie is nooit oprecht; het is een vooropgezette show ten behoeve van de buren of de gemeenschap. Het is een tactiek om naar de samenleving toe de schijn op te houden van een gelukkige familie. De mens dient te begrijpen dat de show is opgezet door het leven, zodat het spel dat de geest behoort te spelen kan worden begrepen. Het leven is een intelligente show van licht en geluid waarin met het uitspreken van ieder woord – zijnde een auditieve illusie van geluid - individuen worden gecreëerd.

 

De mens wordt simpelweg ouder en verdwijnt uiteindelijk van het toneel, zich niet realiserend dat hij gearriveerd is in of vertrokken is uit een familie. Tijdens zijn leven verblijft hij in een familie die hij verguist, haat of liefheeft, niet wetende hoe hij in die familie terecht is gekomen en hoe kostbaar dat is. Elk lid van de familie vormt een kans om de ware natuur van de mens te realiseren, om te beseffen waar je vandaan kwam en waar je naartoe gaat.

 

Niemand bezit een ander. We zijn allemaal levende wezens, een expressie van het leven. Met anderen onder één dak wonen is geen criterium voor eigenaarschap. Niets behoort toe aan de mens, zelfs niet zijn familie. Alles behoort toe aan het leven omdat alles het leven is. Alles is het leven omdat alles energie is en energie claimt geen eigenaarschap en kan dat ook niet. Dit inzicht zal respect voor het leven en voor alles wat het leven ons geeft met zich meebrengen. Het leven zorgt voor zichzelf want het leven is de gever én de nemer.

 

Het leven geeft leven, maar neemt ook leven en dat geldt voor iedereen in de familie. Het is alleen maar een kwestie van ‘wachten in de rij’ om deze wereld van licht en geluid te verlaten. Tot dat moment is aangebroken: lééf met je familieleden, denk niet voor hen. Het leven zorgt voor alles, ook voor jou. Je zult zijn wat je behoort te zijn. Het leven is veel sneller dan de geest en daarom kan de geest het leven nooit beheersen, ook al wordt het geloofd dat het wel zo is.

 

Op het moment dat je herkent dat jij net als al het andere in het leven aan het leven toebehoort, zullen jaloezie, haat, boosheid en twijfel zich in het labyrint van de geest terugtrekken, en zul je zolang je ademt elk moment in je leven liefde uitstralen. Elk mens treedt zonder aankondiging tot een familie toe en zal deze familie ook weer zonder aankondiging verlaten. Iedereen maakt een lange reis en jouw huis is slechts een rustplaats waar je in afwachting bent van het moment waarop het leven je meeneemt op de nog te maken reis.

 

Het leven is een lange reis waarbij het lijkt alsof de ene reis op de ander volgt. Een mens kan nooit weten of hij een familielid al eerder heeft ontmoet - dat zou zomaar kunnen. Wees daarom voorzichtig; dit keer zouden de rollen wel eens omgedraaid kunnen zijn en je kunt niet weten wat de volgende familie zal zijn waar je, uiteraard onaangekondigd, in terecht komt. Dus geniet van je verblijf in je familie, en je zult genieten zodra je begrijpt dat veroordelen en bekritiseren respectloos is naar het leven toe en in feite neerkomt op een gebrek aan vertrouwen in het leven of God.

 

Elk woord dat voorbeschikt is om te worden uitgesproken zal worden uitgesproken, en de kwaliteit van het gesproken woord reflecteert het inzicht dat heeft plaatsgevonden. Zelfs een ‘ja’ en een ‘nee’ worden door het leven geuit om een individu te creëren. Je bent waar je behoort te zijn en het is niet de geest die dat bepaalt. De kracht van het leven is veel groter dan de kracht van de illusoire geest; de geest is illusoir, evenals het ego.

 

Het ego is niet echt, evenals het concept over hoe een familie zou moeten zijn. Het ego is onecht en het beroep dat we ter voorkoming of correctie van wat dan ook op goddelijke interventie zouden doen, zou ook onecht zijn. Het leven hoeft niet te worden verteld hoe het zichzelf moet besturen. Het leven is veilig in handen van het leven zelf. Je leeft in elk moment en het ego doet niets om het leven in jou te laten pulseren. Ruziemaken, beschuldigen, veroordelen en bekritiseren - het vindt allemaal plaats, zodat de mens tot het inzicht kan komen dat het de manifestatie van het leven is waar hij tegenin gaat. Het is het leven en de wil van het leven die beschuldigd worden; het zijn de beslissingen van het leven die veroordeeld en bekritiseerd worden.

 

Veroordelingen maken dat het leven tragisch of gelukkig lijkt. Begrijp dat het leven zich voor iedereen in de familie maar op één manier ontvouwt en dat dit niet in overeenstemming met welke spirituele, religieuze, geschoolde of ervaringrijke geest dan ook gebeurt. Iedereen zal datgene bezitten, weten en doen dat voor hem of haar de bedoeling is. Als de illusoire natuur van de geest en van familie eenmaal begrepen is, staat de deur naar het leven of verlichting wagenwijd open, wat altijd al zo was en eeuwig zo zal zijn.

 

© Copyright 2009 V. S. Shankar

 

 

 

Terug naar artikel pagina

 

 

back to articles page