‘Geweest’
Het verleden is het kerkhof van de geest waar iets opgeslagen wordt nadat het in het heden heeft bestaan. De mens heeft in de doodskist van de geest herinneringen die hij koestert en graag in verbeterde vorm terugziet. Ze zijn vermengd met herinneringen die hij verafschuwt, waarvan hij hoopt dat ze zich nooit zullen herhalen.
Het verleden is voor de mens een herinnering aan wat hij wel en niet van het leven moet verwachten. Hij is ervan overtuigd dat hij het verleden heeft om er lering uit te trekken, zodat hij de kwaliteit van zijn leven kan verbeteren. Maar het ziet er naar uit dat de mens alleen geleerd heeft om de kwaliteit van zijn omgeving te verbeteren. De kwaliteit van zijn geest is, ten opzichte van welk punt uit zijn verleden dan ook, in wezen hetzelfde gebleven.
De mens ervaart het leven in het heden aan de hand van gevoelens die in hem gegenereerd worden. Afgezien van zijn dagelijkse ervaringen kunnen zijn ervaringen spiritueel of religieus zijn. Gevoelens worden overgebracht met behulp van gedachten, uitgesproken door middel van woorden en ook beschreven, en vinden hun oorsprong voornamelijk in de geest. De geest is daarom de opslagplaats van gevoelens die de mens zich uit het verleden herinnert.
De mens is ervan overtuigd dat zijn gevoelens in het verleden gekwetst zijn. Dat houdt dus in dat gevoelens na hun bestaan in het leven, hoe kortstondig ook, worden opgeslagen in het verleden. Elk gevoel van de mens wordt hetzij beter of slechter in zijn geest, maar ze blijven hoe dan ook in het verleden.
De vraag waarover duidelijkheid moet worden verkregen is of de gevoelens van de mens überhaupt wel in het heden verblijven. De mens gaat ervan uit dat zijn ervaringen, die de voedingsbodem van gevoelens zijn, in het heden bestaan en naar het verleden afdrijven. Gevoelens moeten dus wel in het heden verblijven voordat ze zich naar het verleden verplaatsen.
Als dat zo is, wie kan dan de eerste mens geweest zijn die het verleden herkende? Bestond het verleden al toen de mens het heden herkende? Het verleden kan niet hebben bestaan toen de mens over het heden te weten kwam, want hij moet tijd nodig hebben gehad om het heden te herkennen, en om er bekend mee te worden.
Als dat zo is, waar kan het verleden dan hebben bestaan toen de mens nog niet wist dat het bestond? Als het verleden al bestond voordat de mens dat wist, kan dat alleen maar betekenen dat de mens niet nodig was om iets van het heden naar het verleden te verplaatsen.
Het is voor de mens niet duidelijk hoe het heden naar het verleden verdwijnt. Hij gaat er alleen maar vanuit dat het verleden bestaat, net zoals hij ook gewoon aanneemt dat het heden en de toekomst bestaan. Hij gelooft dat het verleden daar bestaat waar ervaringen heengaan, en dat de toekomst daar is waar de huidige dag, het huidige uur, de huidige minuut en het moment vandaan komen.
De mens gelooft dat het verleden bestaat, omdat hij ervan overtuigd is dat het heden, waarin hij kan zien, horen en ervaren, bestaat. Zijn overtuiging wordt nog eens versterkt door de ontdekkingen die de wetenschap in het heden doet en al sinds de geboorte van de wetenschap evolueren en verfijnen.
De mens zou zich moeten afvragen van waaruit het verleden kan zijn geëvolueerd. Bestaat er ergens ruimte die het verleden accommodeert? Zo ja, waar is die ruimte dan? De antwoorden zijn niet gemakkelijk te vinden, want een dergelijke ruimte bestaat nergens anders dan in de geest in de vorm van een gedachte, en deze gedachte is een auditieve illusie van geluid.
Het verleden bestaat dus in de geest, en nergens anders. De geest bevindt zich in de mens, die zich op zijn beurt in het heden lijkt te bevinden. Het heden duurt, volgens de wetenschap, een attoseconde, en dat is een miljardste van een miljardste van een seconde.
Vraag je af hoeveel van een mens, brein of geest in een attoseconde zou kunnen bestaan. Vraag je af hoeveel een mens in het heden in een attoseconde kan zien, horen en ervaren. Vraag je af hoe echt een verleden in een attoseconde kan zijn.
Het enige wat in een attoseconde bestaat is energie. Deze energie is onbenoembaar. Als het verleden slechts een gedachte in de geest is, en een gedachte geluid is, kan het verleden alleen maar een attoseconde durende auditieve illusie van energie zijn.
Het leven is inderdaad een wonder, want het accommodeert het geëvolueerde en verfijnde verleden in een attoseconde, een tijdsduur die niet echt kan zijn maar illusoir is. Het leven is het tijd- en gedachteloos ‘nu’ en omvat het verleden, heden en de toekomst als een illusie van licht en geluid.
© Copyright 2010 V. S. Shankar
Terug naar artikelpagina
|