Dr. Vijai S Shankar MD. PhD

Gepubliceerd op www.acadun.com

Nederland

2 maart 2010

 

 

‘Geluid’

 

Woorden zijn erg belangrijk voor een mens, want de geloofwaardigheid en toerekenbaarheid van handelingen en karakter hangen ervan af. Alleen al het bepalen van deze parameters kan met weinig, maar soms ook met veel woorden gepaard gaan.

 

De hedendaagse mens ziet een woord of woorden aan voor het initiëren en volbrengen van een handeling, zonder welke het leven volgens hem onmogelijk is. Het is maar de vraag of de prehistorische mens zich ook voor dezelfde netelige situatie geplaatst zag.

 

De mens is er vast van overtuigd dat zijn lichaam geëvolueerd is. Als dat zo is, moet de geest, en dus woorden, ook geëvolueerd zijn. Hij is er door de wetenschap van overtuigd dat de bouwstenen van alles wat in deze wereld als onderdeel van het evolutieproces bestaat, is opgebouwd uit energie, dat in wezen licht is. Als dat zo is, is het wezen van een woord ook energie, en dus licht dat geëvolueerd en verfijnd is naar geluid.

 

De mens zou moeten nadenken over de evolutie en verfijning van licht als een handeling, van een woord naar een veelheid aan handelingen, en een kwantitatieve toename van de woordenschat. Het is evident dat de geleidelijke toename van het aantal woorden, samen met de verfijning van uitspraak, een geleidelijke toename van de snelheid van evolutie en verfijning van geluid moet hebben ingehouden.

 

De prehistorische mens stotterde, en dat heeft zich verfijnd tot de hedendaagse spraak. Hetzelfde geldt voor de bewegingen van het lichaam die in eerste instantie onvast waren, maar zich geleidelijk ontwikkelden tot de hedendaagse looppatronen. Het is voor iedereen maar de vraag welke bewegingen en spraak de mens nog te wachten staan.

 

De mens is ervan overtuigd dat hij ergens beter in wordt door te oefenen. Het oefenen wordt overgebracht met behulp van woorden die qua uitspraak en instructie perfect zijn. Als het waar is wat de mens gelooft, namelijk dat woorden het lichaam beheersen, waarom zijn lichaamsbewegingen dan niet perfect en foutloos?

 

Het is duidelijk dat de beweging van het lichaam meer behelst dan alleen de perfectiegraad van woorden. Bovendien, waarom zien we de zogenaamde perfecte handelingen slechts bij een paar mensen of soms zelfs bij niemand terug?

 

Wat is trouwens een perfect woord? Er bestaat een veelheid aan talen, en daarom kan het perfecte woord dat het gewenste en perfecte resultaat teweeg moet brengen slechts relatief en nooit absoluut zijn.

 

Als de uitspraak van iemand eenmaal is geaccepteerd door degenen die de betreffende taal spreken, is het oefenen van een woord of woorden overbodig. De hedendaagse mens hoeft de woorden die hij dagelijks gebruikt niet te oefenen om ze te onthouden.

 

Hij zoekt zijn toevlucht in woorden om over te brengen hoe hij zijn wensen, waaronder verlichting, wil realiseren. Maar het is niet mogelijk om binnen een attoseconde woorden uit te spreken of gebeurtenissen te beschrijven. Een attoseconde is tot dusver de kleinste tijdseenheid die de mens heeft ontdekt, en waarvan hij gelooft dat die in het leven bestaat.

 

Het is daarom een wonder hoe wetenschappelijke vooruitgang, religieuze praktijken, het leven in gezinnen, op kantoor, in de samenleving, in een land en over de grenzen heen kunnen plaatsvinden. Voor dit alles is namelijk het gebruik van woorden in het leven vereist, dat zich dus in minder dan een attoseconde voltrekt. Het is onmogelijk om binnen dit tijdsbestek een woord uit te spreken.

 

Het is ook een wonder hoe opinies, interpretaties en conclusies, die een palet van gevoelens en emoties teweegbrengen, in het leven kunnen plaatsvinden als, volgens de mens, een attoseconde alles is wat er is.

 

Vergelijkbaar hiermee is de wonderbaarlijke lichtgelovigheid van de mens die zijn toevlucht zoekt in overtuigingen over verlichting en manieren om dit bereiken, terwijl dit allemaal, ongeacht de taal, net zo echt is als een sprookje.

 

Het ziet ernaar uit dat niet alleen kinderen maar ook volwassenen gek zijn op sprookjes. Hij verlangt ernaar ze keer op keer te horen, in de hoop dat ook hij op een dag in wonderland zal leven. De mens dient te begrijpen dat wonderland alleen in zijn geest bestaat en niet in het leven.

 

De mens moet nog tot het inzicht komen dat geluid geëvolueerd en verfijnd is van een woord en betekenis naar een veelheid aan talen. Daarom is het illusoir om te denken dat een woord of woorden het leven reguleren. Dat kunnen ze niet omdat het leven tijd- en gedachteloos is, en dit is iets wat door de verlichte wezens bekend is gemaakt.

 

Het leven is een spel van licht en geluid dat een scala aan optische en auditieve illusies projecteert.

 

© Copyright V. S. Shankar 2010

 

 

Terug naar artikelpagina

 

 

back to articles page